Blurred Lines 2: The Bitcoin Promise

Posted on January 23, 2014 by Johan Vermij

Whereas Facebook fails to nail Personal Data, help might come from unexpected sources like Bitcoin. In this second article on the blurred lines I would like to zoom in on the promise it holds.

The Facebook Premise

In the previous article I wrote why I think researchers are right when the predict the fall of the mighty social giant. It’s growth has been in interpersonal, social contact. Now it is trying to capitalise on it and your timeline is being flooded with corporate accounts. The premise is that you go to Facebook to interact with your friends, and not to do business. Meanwhile the fine line between your personal life and your professional life is blurring. You start adding colleagues to your Facebook friends. Then you start posting work related stuff, mixed with personal photo’s and you start to loose focus. Your collegues might be interested in your professional posting, but couldn’t care less about your childrens farts and hiccups. To your friends it works the other way around. They’re interested to see your cooking experiments, but really don’t care if half your timelime is covered with tech newsarticles. You loose focus. You loose your audience.

The Enterprise Social Network dilemma

While working as a project manager I did several major implementations of corporate social networks, some Microsoft Sharepoint based, some IBM (Lotus) Connections based, two of which have featured prominently on the LotusSphere editions of 2009 and 2012. With these corporate, or Enterprise Social Networks companies have tried to get on the social network train and tried to leverage the wisdom of the crowd within their companies. ESN wants you to be creative to get commitment and ideas. The biggest pitfall however is to think you will start blogging for a specifically limited audience. If I have a contribution that matters, I don’t just want my colleagues to know, I want my peers to know outside my company. And I want other companies to know I’m a thoughleader in this field so I can get better joboffers. The company doesn’t own my expertise.(they usually make that abundantly clear too with having their employees put up disclaimers on personal blogs that the ideas represent their own and not the companies’). Here we see the blurred line between the personal, public and professional knowledge domain because I start making choices about where to post my thoughts. I preferably do it once and not seperately on my blog and on the corporate intranet or social network.

The cloud challenge.

But what I do want is that everything is accessible. Everything needs to be cloudbased but it needs to be able to cross borders between the personal, public and professional. Especially the last one still tends to be a strict walled garden with DLP tools in place to make sure none of the information finds its way to the outside. But can they keep in what is actually my intellectual property? Sometimes it is evenly hard to share information with a business partner, even if you’re working on the same project because someone decided to have all USB access denied.

Data and knowledge get confined in close quarters and innovation and growth are hampered because of this inability for information to cross domains because at the very bottom we do not have a way to establish ownership of the data. Who has the intellectual property to the idea? Can I take my thoughts with me after I leave the company?

Ever since Napster DRM has been a nightmare and our content, our thoughts, or intellectual efforts are copied freely over the internet, most of the time people don’t bother to give quotes, let alone notifications. In the public cloud your intellectual property is loosing value very quickly because there is no way of establishing ownership. The same goes for corporate intellectual property as that still is the core asset of your company. Wikileaking or corporate espionage is taking the intellectual property away because the information in itself contains no ownership. That’s why it is walled so strictly.

The Bitcoin Promise

Over the past months the Bitcoin currency has been hyped, and usually damned, on a regular basis. In mainstream media it’s usually the criticasters or someone from the financial sector that predict the currencies’ doom. Which pretty much is imminent if you leave out the disruptive technology; the Block Chain Protocol. Bitcoin, or any other cryptocurrency is much more than just the coin. Arguable the Bitcoin is mankinds worst invention ever from a ‘green perspective’ as it uses immense computing capacity to mine nowadays but the technique underneath shows one of the first true answers to the Napster 1990’s issue of Digital Rights Management. It essentially is a transaction protocol containing transferable and traceable ownership to digital information. This is revolutionary. With it comes hope of a new generation of technology that can keep your intellectual property safe, no matter if it is spread freely over the internet, or passes over from the professional to the private domain. With it comes a new generation of ecommerce technology in which ownership is transferred without filling in every unnecessary personal detail. With it comes a challenge to every programmer and API designer how digital (intellectual) ownership kan be ported from one site to the other and from one webshop to anothers home adress.

Internet Regulering Ja of Nee? (Deel 2)

Posted on December 10, 2012 by Johan Vermij

Geen consensus: geen regulering. Dan maar censuur?

In het vorige artikel, het eerste artikel over “Internet Regulering Ja of Nee?” eindigde ik met de stelling dat, nu alles aan het internet gekoppeld wordt, de vraag om regulering het niveau van individuele zakelijke belangen ontstegen is en het een nationale aangelegenheid geworden. Het probleem is natuurlijk dat we niet te maken hebben met een nationaal internet, maar een international netwerk dat niet onder één vlag vaart. In deze situatie is regulering alleen haalbaar als er een universele consensus is over het onderwerp. Zoals bijvoorbeeld Kinderporno. De hele wereld is hier op tegen, dus regulering is haalbaar. Als het over online casino’s gaat is het een heel ander verhaal. Wetgeving over gokken verschilt van land tot land en zal er geen internationale regulering afgedwongen kunnen worden.

Overizcht Internetcensuur

Wanneer er geen internationale consensus is en er dus geen regulerende maatregelen getroffen worden rest er niets anders dan het toepassen van censuur als je als land toch die informatie buiten de deur wilt houden. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de strengislamitische landen die afbeeldingen van vrouwen uit de zoekresultaten weren, Zuid Korea dat alle nieuws uit Noord Korea filtert of de bekende ‘Great Firewall of China’. In de westerse wereld zijn wij sterk tegen censuur omdat het een inbreuk is op ons recht van vrije meningsuiting. Toch is het maar een dunne scheidslijn. In Nederland vinden wij censuur van Kinderporno geen probleem omdat wij het er over eens zijn dat dit niet hoort. Waarom vinden wij het dan verwerpelijk als een Islamitisch land alle porno censureert omdat men daar vindt dat dit verwerpelijk is?

Compliancy ontoereikend

In allerlei compliancy eisen die tegenwoordig gesteld worden aan overheidsorganisaties en banken zien we daarom ook steeds meer eisen ten aanzien van waar de data opgeslagen wordt. In die compliancy eisen of lokaliteit proberen de overheden de betreffende data ook onder het Nationaal recht te krijgen. Met de antiterrorisme wetgeving (Patriot Act) gaat Amerika natuurlijk nog een stuk verder en proberen ze hun neus in alle data te steken, tot en met de inzage in het EPD (Elektronisch Patiënten Dossier) aan toe. We zien dat deze compliancy eisen in veel gevallen nog te weinig resultaat bieden en zien we diverse landen steeds vaker een voorstel doen om het internet te nationaliseren.

WCIT-12

Van 3 tot 14 december 2012 wordt in Dubai het jaarlijkse congres van de ITU gehouden. De ITU bestaat al zo’n 150 jaar en is opgericht om toe te zien op de internationale Telecom standaarden. Het belangrijkste agendapunt van deze summit is de eerste herziening van de International Telecommunications Regulations (ITRs): regels voor de telecomsector, sinds 1988, maar vooraf was er al enige speculatie of landen dit congres zouden aangrijpen om de controle over het internet te grijpen.

“Een aantal partijen grijpen WCIT12 aan om ook het internet onder het gezag van ITU te krijgen. Of correcter, via ITU de macht naar zichzelf te halen. Rusland heeft te elfder ure een uiterst omstreden voorstel in geschoten die nationale overheden de macht geeft over internetverkeer. Daarnaast willen Europese telecombedrijven een internettolweg aanleggen waar de afzender (de content- of dienstenaanbieder) moet betalen voor gegarandeerde doorgifte van data.” aldus Webwereld.

wcit-2012 - ITU/Flickr

De voorzitter van de ITU, Hamadoun Touré, ontkent ten stelligste dat de ITU een internetcoupe plant: “iedere bewering dat de VN uit is op het in handen nemen van de touwtjes van het internet “compleet onwaar” is. In plaats daarvan wil de VN de fluwelen handschoen aantrekken om daar waar nodig “lichte maatregelen” te treffen”, aldus Computerworld

Het Russische voorstel is te vinden op de website van WCIT Leaks. Hoewel de Verenigde Staten een sterke voorstander van regulering zijn, schoot dit voorstel ze in het verkeerde keelgat en resulteerde dit in een zeer bijzondere unanieme afwijzing door het Huis van Afgevaardigden van elk voorstel dat de ITU hierover zou doen.

De tegenstand van Amerika tegen deze nationalisatie heeft natuurlijk economische gronden, met internet giganten als Google en Facebook binnen de landsgrenzen. Hoewel ze het formeel iets anders (dwz politiek correct) formuleren

“Omdat dit ‘s werelds voornaamste contentproviders zijn, zou een dergelijke regeling betekenen dat de Verenigde Staten andere landen moeten gaan betalen om de content wereldwijd verspreid te krijgen”, aldus Computerworld

Tot zover is er niets nieuws onder de zon. Alle voorstellen met betrekking tot regulering lijken nog steeds ingegeven om nationale wetgeving af te dwingen op het internet of het beschermen van economische belangen. Hierin verschilt de discussie nog steeds niet van de aloude DRM discussie uit de eerste jaren van deze eeuw. Zolang er geen wereldwijde consensus is, is die regulering een utopie. Ik ga er dan ook niet vanuit dat er zich deze week een werkelijke internet-coup voltrekt. Er zijn echter andere ontwikkelingen die wel om regulering lijken te vragen, maar het vertrekpunt moet wezenlijk anders zijn. Daarover in een volgend artikel.

Internet Regulering Ja of Nee? (Deel 1)

Posted on December 10, 2012 by Johan Vermij

De laatste twee jaar zien we keer op keer de discussie over het wel of niet reguleren van het internet opduiken. In Amerika hebben we de SOPA, PIPA en ACTA voorstellen gehad, maar ook in Nederland keer op keer de discussie over het wel of niet invoeren van een download verbod of andere regulerende maatregelen. Ieder voorstel kan rekenen op felle tegenstand van voorvechters van het ‘vrije’ internet. Niet alleen van Nederlandse kamerleden of Amerikaanse Senatoren, maar vooral van de voorvechters van het vrije net, Anonymous met in hun gevolg miljoenen na-praters.

Access Denied

Een regulerende maatregel die het wel gehaald heeft is de cookie-wet. Ik heb daarover niet zo’n ophef gezien vanuit hacktivistisch oogpunt. Bij de cookie-wet gaat het namelijk om de bescherming van onze privacy tegen data mining door allerlei advertenties. Bij de download wet gaat het bijvoorbeeld om de beperking van ons ‘universele recht’ op gratis films. Laten we eerlijk zijn: Zolang het in Nederland legaal is download ik ook wel eens een filmpje omdat er weer niets op de tv is. Toch krab ik mezelf wel eens achter de oren of het nou wel helemaal kies is wat ik doe. In andere landen is het streng verboden. Daar zou ik een strafbaar feit plegen.

Voor veel mensen zijn de reguleringsvoorstellen zoals die op tafel liggen – het download verbod en het anti piraterij verdrag – niets meer dan het verlengde van de DRM discussie, het zo gehate elektronisch copyright systeem waarmee de entertainment industrie haar miljarden wil veilig stellen. Maar zou er niet iets meer achter zitten?

Achtergrond

De roep om regulering van het internet is niet van de laatste paar jaar. Het is eigenlijk van alle tijden. Het eerste verzet tegen regulering kwam al in 1996 toen John Barlow de Declaration of the Independence of Cyberspace schreef:

“We have no elected government, nor are we likely to have one, so I address you with no greater authority than that with which liberty itself always speaks. I declare the global social space we are building to be naturally independent of the tyrannies you seek to impose on us. You have no moral right to rule us nor do you possess any methods of enforcement we have true reason to fear.”

Uit de tweede helft van de jaren 90 stammen ook de eerste studies naar de noodzaak van regulering, zoals het boek “Law in a Digital World” van Ethan Katsh (1995) en “Code and other Laws of Cyberspace” van Lawrence Lessing (1999)

In die periode waren wij nog anonieme cowboys op het web die opereerden onder ‘handles’, schuilnamen. Eind jaren 90 was ik zelf actief binnen een van de grootste online communities uit die tijd met maar liefst 80.000 geregistreerde gebruikers. Het geloof in zelfregulering was groot binnen de communities, maar het opereren onder schuilnamen zonder je ware identiteit te delen bood voor sommigen een ongekende vrijheid om zich anders te gedragen dan in het echte leven, of zoals Ryan Holmes, CEO van HootSuite het eerder deze maand omschreef:

“Think about all of those online comment forums, cesspools where the lowest common denominator hide behind handles, thriving on spewing out insults and engaging in meaningless disputes. Anonymity, unfortunately, can often be an excuse to bring out the worst in yourself and others. ”

Eind jaren 90 was het eigenlijk wel gedaan met het naïeve principe van zelfregulering. Domweg omdat het web te groot werd. Te veel mensen kwamen online. In een dorp zien wij nog sociale controle, in de grote stad, laat staan op het wereldwijde web, is dat niet meer mogelijk. Zelfregulering is alleen mogelijk binnen een beperkte groep.

De meningen over regulering zijn sterk verdeeld. Het boek “Who Controls the Internet? Illusions of a Borderless World“ van Jack Goldsmith en Tim Wu (2006) neemt het op voor een territoriaal gebonden regulering. “In Search of Jeffersons Moose“ van David G. Post (2009), behandeld het vraagstuk vanuit een bijzonder originele invalshoek en verweeft de actuele vragen rond internet regulering met de vragen waar Thomas Jefferson in zijn tijd mee worstelde bij de vorming van een ‘nieuwe staat’. Tot slot nog het boek “The Future of the Internet – And how to stop it” van Jonathan Zittrain (2008) waarin hij twee uitersten beschrijft die beiden de toekomst van het internet bedreigen: volledige openheid met spam/spyware e.d. of zogenaamde ‘total lock down’.

Sociale Regulering

Waar de zelfregulering het af liet weten eind jaren 90 kwam het sociale web om de hoek kijken na Y2K waarin we langzaam uit de anonimiteit traden en onze ware ik gingen laten zien op het internet. Ook hier refereer ik naar het eerder genoemde artikel van Ryan Holmes:

The first place where I freely volunteered personal info to the public was LinkedIn, which launched in 2003. Here was a serious tool to connect you with colleagues and employers. Your name was your business card and nobody was going to call themselves Invoker on LinkedIn and expect to be taken seriously. So, for the first time, Ryan Holmes—the real person—took the plunge on the Internet. Looking back, those early LinkedIn days were a turning point.

The Internet was no longer an anonymous playground without consequences and social rules. This was big. And all of this was helped along, of course, by enormous improvements in security and encryption.

Credit Facebook with taking this concept a huge step farther. A few years back, Facebook boldly pioneered its real name policy and pseudonyms and the like were explicitly barred.

Social media has helped make online transparency mainstream, and all the benefits that go along with it, like increased accountability and civility.

Zou er dan toch iets in regulering zitten?

Virtuele Werelden

In 2007 waren we pioniers in de virtuele werelden. De zogenoemde metarati, de ‘thoughtleaders van de metaverse’ kwamen na de Virtual World Conference in San Jose bij elkaar en discussieerden over interoperabiliteit tussen de virtuele werelden; de uitwisselbaarheid van virtuele identiteiten en goederen.

In die discussie werd de overdraagbaarheid van goederen en waarde als zeer belangrijk gezien, maar op de keper beschouwd was het echter niets anders dan een regulering met een DRM oogmerk. En dit terwijl de virtuele werelden bij uitstek een plek waren om in de anonimiteit te duiken, om verscholen achter ‘handles’ een tweede leven te leiden. Zou er dan toch iets meer achter zitten?

Economische Belangen

Waar het internet in de jaren 90 nog veel leek op het wilde westen veranderde dat met de enorme groei die het doormaakte. Steeds meer bedrijven kwamen online. In eerste instantie ging het alleen nog om een digitaal visitekaartje en kwam e-commerce nog maar moeilijk van de grond. In 1998 begon ik mijn eerste internetbedrijfje gericht op e-commerce, maar dat mislukte jammerlijk omdat de meeste mensen gewoonweg niet hun gegevens op internet wilden achterlaten. Men verschool zich nog achter de anonimiteit van ‘handles’.

De zakelijke markt groeide echter langzaam door en met die groei nam de vraag naar regulering toe omdat er zakelijke belangen op het spel kwamen te staan. Na de intrede van het sociale web groeide de markt van e-commerce explosief en in 2003 boekte het Amerikaanse Amazon.com voor het eerst winst.

Op de zakelijke markt is e-commerce nu een algemeen geaccepteerd verschijnsel. De meeste klanten denken er niet eens meer over na waar ze welke gegevens achter laten voor het doen van een bestelling. Maar ondertussen is het zakelijke belang steeds verder blijven groeien: Nieuwe technologie maakt het mogelijk om vanaf elke plek bij je gegevens te komen, met elk apparaat (BYOD). Steeds meer zakelijke netwerken zijn online toegankelijk en steeds meer industriële installaties zijn online bereikbaar. De energie netwerken, de waterleidingsnetwerken, de bediening van bruggen en sluizen, de seinpalen van de spoorwegen, alles wordt nu aan het internet gekoppeld waardoor het economische belang het niveau van individuele bedrijven ontstegen is en een veilig internet een nationale aangelegenheid is geworden.

WCIT-12

In dat licht reizen we af naar Dubai waar deze weken de WCIT-12 ontmoeting plaats vindt, maar daarover meer in een volgende artikel.

DRM is misdaad tegen de menselijkheid

Posted on December 6, 2012 by Johan Vermij

Zo kopte de column van Bert Brussen in de Webwereld vandaag. Hierbij moest ik me toch even achter de oren krabben of ik hem daar nu gelijk in moet geven. Ik ga het niet doen. Ik ga een lans breken voor DRM:

DRM is niet een misdaad tegen de menselijkheid,
maar DRM is de redding van de menselijkheid.

Wat is DRM?

Napster DRM staat voor Digital Rights Management, het op een of andere manier aan films en muziek meegeven van een code zodat illegale downloads getraceerd kunnen worden, een digitaal auteursrecht of intellectueel eigendomskenmerk en in de entertainment industrie is het al een heet hangijzer sinds eind jaren negentig. In die jaren kwam het peer to peer delen van muziek en films op gang door sites als Napster en de gigantische platenindustrie zag miljarden verdampen. Tot op de dag van vandaag jaagt de platenindustrie en Hollywood tevergeefs het verbod op downloaden na.

Wij Nederlanders zijn als vrijgevochten volkje ook sterk tegen inperking van onze downloadvrijheden en deze week sneuvelde dan ook wederom een voorstel downloadverbod voor particulieren in de 2e kamer.

DRM is afzetterij

Dit is de context waarin we over het algemeen tegen DRM aan kijken. En dan kan ik er in mee gaan, want DRM staat hiermee bijna synoniem voor afzetterij. Er zijn vele onderzoeken geweest die aantonen dat de gemiddelde gebruiker best wel wat wil betalen voor een goede film of briljant muziek album. Maar dan niet aan de platenmaatschappijen maar aan de artiest zelf.

Zolangzamerhand winnen dan ook betaalde muziekdiensten als de Apple iTunes store en Spotify langzaam terrein.

Een must-read voor iedereen die iets wil lezen over deze hopeloze strijd van de met miljarden smijtende entertainment industrie versus de internet cowboys van Napster en The Pirate Bay moet het boek de “Starfish and the Spider” lezen van Rod Beckstrom.

DRM is je Pensioenfonds.

Zoals gezegd, wil ik een lans breken voor DRM. HJe kunt het namelijk ook van de andere kant bekijken. DRM is je pensioenfonds. De laatste jaren zien we steeds vaker dat ideeën gepersonaliseerd worden. We bedenken niet meer dingen ‘als bedrijf’ en we hebben geen ‘bedrijfsvisie’ meer, maar steeds meer gaan wij als individu op de zeepkist staan en delen we onze ideeën met de wereld via blogs en andere sociale media.

Langzamerhand gaan we ons beseffen dat wij een bijdrage leveren aan het intellectueel eigendom van het bedrijf waar we werken en willen we daar zelf recht op houden. Je wilt zien waar jouw tekening afgedrukt wordt, waar jouw tekst gepubliceerd, en checken of het een nette quote is of een als plagiaat overgeschreven is.

De kennis die wij hebben wordt steeds waardevoller in deze kenniseconomie. Die kennis wordt steeds beter quantificeerbaar, maar steeds minder traceerbaar. De kennis verdwijnt in de grote databanken, de Cloud, Big Data concepten en wij zijn het kwijt. Voor je het weet verdient iemand aan de andere kant van de wereld miljoenen met een filmpitch die jij bedacht hebt en ergens een keer half getweet hebt.

Vooralsnog zijn er nogal wat kanttekeningen te plaatsen bij de veiligheid van Cloud diensten, en veel bedrijven zien er nog van af vanwege allerlei compliancy eisen omdat juist de veiligheid van de gegevens niet gewaarborgd kan worden. Een sleutel tot de definitieve Big Data en Cloudcomputing doorbraak ligt hem nou juist in een vorm van DRM waarin jij controle hebt over jouw kennis. DRM bewaakt dan de waarde van jouw ideeën en daarmee wordt het je pensioen.