Blurred Lines 2: The Bitcoin Promise

Posted on January 23, 2014 by Johan Vermij

Whereas Facebook fails to nail Personal Data, help might come from unexpected sources like Bitcoin. In this second article on the blurred lines I would like to zoom in on the promise it holds.

The Facebook Premise

In the previous article I wrote why I think researchers are right when the predict the fall of the mighty social giant. It’s growth has been in interpersonal, social contact. Now it is trying to capitalise on it and your timeline is being flooded with corporate accounts. The premise is that you go to Facebook to interact with your friends, and not to do business. Meanwhile the fine line between your personal life and your professional life is blurring. You start adding colleagues to your Facebook friends. Then you start posting work related stuff, mixed with personal photo’s and you start to loose focus. Your collegues might be interested in your professional posting, but couldn’t care less about your childrens farts and hiccups. To your friends it works the other way around. They’re interested to see your cooking experiments, but really don’t care if half your timelime is covered with tech newsarticles. You loose focus. You loose your audience.

The Enterprise Social Network dilemma

While working as a project manager I did several major implementations of corporate social networks, some Microsoft Sharepoint based, some IBM (Lotus) Connections based, two of which have featured prominently on the LotusSphere editions of 2009 and 2012. With these corporate, or Enterprise Social Networks companies have tried to get on the social network train and tried to leverage the wisdom of the crowd within their companies. ESN wants you to be creative to get commitment and ideas. The biggest pitfall however is to think you will start blogging for a specifically limited audience. If I have a contribution that matters, I don’t just want my colleagues to know, I want my peers to know outside my company. And I want other companies to know I’m a thoughleader in this field so I can get better joboffers. The company doesn’t own my expertise.(they usually make that abundantly clear too with having their employees put up disclaimers on personal blogs that the ideas represent their own and not the companies’). Here we see the blurred line between the personal, public and professional knowledge domain because I start making choices about where to post my thoughts. I preferably do it once and not seperately on my blog and on the corporate intranet or social network.

The cloud challenge.

But what I do want is that everything is accessible. Everything needs to be cloudbased but it needs to be able to cross borders between the personal, public and professional. Especially the last one still tends to be a strict walled garden with DLP tools in place to make sure none of the information finds its way to the outside. But can they keep in what is actually my intellectual property? Sometimes it is evenly hard to share information with a business partner, even if you’re working on the same project because someone decided to have all USB access denied.

Data and knowledge get confined in close quarters and innovation and growth are hampered because of this inability for information to cross domains because at the very bottom we do not have a way to establish ownership of the data. Who has the intellectual property to the idea? Can I take my thoughts with me after I leave the company?

Ever since Napster DRM has been a nightmare and our content, our thoughts, or intellectual efforts are copied freely over the internet, most of the time people don’t bother to give quotes, let alone notifications. In the public cloud your intellectual property is loosing value very quickly because there is no way of establishing ownership. The same goes for corporate intellectual property as that still is the core asset of your company. Wikileaking or corporate espionage is taking the intellectual property away because the information in itself contains no ownership. That’s why it is walled so strictly.

The Bitcoin Promise

Over the past months the Bitcoin currency has been hyped, and usually damned, on a regular basis. In mainstream media it’s usually the criticasters or someone from the financial sector that predict the currencies’ doom. Which pretty much is imminent if you leave out the disruptive technology; the Block Chain Protocol. Bitcoin, or any other cryptocurrency is much more than just the coin. Arguable the Bitcoin is mankinds worst invention ever from a ‘green perspective’ as it uses immense computing capacity to mine nowadays but the technique underneath shows one of the first true answers to the Napster 1990’s issue of Digital Rights Management. It essentially is a transaction protocol containing transferable and traceable ownership to digital information. This is revolutionary. With it comes hope of a new generation of technology that can keep your intellectual property safe, no matter if it is spread freely over the internet, or passes over from the professional to the private domain. With it comes a new generation of ecommerce technology in which ownership is transferred without filling in every unnecessary personal detail. With it comes a challenge to every programmer and API designer how digital (intellectual) ownership kan be ported from one site to the other and from one webshop to anothers home adress.

Blurred Lines: Facebook going down

Posted on January 23, 2014 by Johan Vermij

Facebook’s numbers have been on the up for years, reaching billions out there. Back in 2006 we were there with a number of early adopters. Then came the teens and over the past few years the parents and grandparents. But in December 2013 a research stated that teens are massively bailing out of Facebook in favor of Snapchat. Anthropologist Daniel Miller concludes:

“You just can’t be young and free if you know your parents can access your every indiscretion,” and “Young people care about style and status in relation to their peers, and Facebook is simply not cool anymore.”

Wired also covered this research, but stated that Facebook shouldn’t worry too much, because “But all that really matters to the service is what happens after teens go off to college and enter “the real world.” How will they stay in touch with old friends and connect with new friends as they enter the crucial 18-to-25-year-old demographic in which lifestyle and purchasing habits are formed?”

That certainly put the stockmarket back to sleep. Meanwhile another group is leaving Facebook: The early adopters are speeding up Google+ growth. At this point in time Google+ surely has the advantage over Facebook with a slick design, cool feats and less annoying advertisements.

Facebook will lose 80% of its users by 2017

Facebook has been pushing the pedal to the metal when it comes to growth. It’s kept on accelerating but its engine is faltering now. This week Princeton researchers stated that Facebook will lose 80% of its users by 2017.

“Ideas, like diseases, have been shown to spread infectiously between people before eventually dying out, and have been successfully described with epidemiological models,” write authors John Cannarella and Joshua A. Spechler in an article recently posted to the preprint databasearXiv. The basic premise is simple: epidemiological models, the researchers argue, can be used to explain user adoption and abandonment of online social networks, “where adoption is analogous to infection and abandonment is analogous to recovery.”

Faltering Business Model

This in itself shouldn’t worry Zuckerberg and shareholders immediately. It is a prediction model, but things are starting to add up. Teens are leaving. Early adopters are leaving. The engine is faltering as Facebook is struggling with its business model. Users have been annoyed with the constant changes in their Timeline as Facebook is tweaking it’s engine to censor most of your data.

Earlier this year, science blogger Derek Muller clearly pointed out some of the major shortcomings of Facebook on a video on YouTube.

“The problem with Facebook is that it’s keeping things from you,” says Muller. “With so many posts being shared throughout the day on Facebook, that clearly some filtering is required. The problem is Facebook is using its filtering power in order to make money.”

Rethinking personal Data

The true reason why Facebook’s engine is faltering is not teens leaving for something cooler, or early adopters leaving for slicker tech. The true reason is that Facebook has failed to nail personal data. Facebook used to be social interaction between people. Now it’s flooded with corporate accounts trying to win your attention. Slowly we are starting to spread our own professional lives. Friends are switching off at your corporate views, and your colleagues are switching off at your private photo’s. Either way, you’re not focussed anymore and you start loosing your audience.

It’s not just Facebook that’can’t deal with the blurred lines of personal and professional data, the same can be said for Amazon, IBM and Microsoft. They dwell in the corporate world, but whereas Facebook from a personal data point of view gets stuck with professional data, cloudproviders run into the opposite trap.. More and more our lives become connected and online. Not only our personal lives, but our professional lives as well. They are not seperate lives anymore and Facebook can’t deal with those blurred lines. We have to rethink personal data. While writing the blog a tweet by Rod Beckstrom came up from the World Economic Forum.

The Magic Quadrant of Social Software: The PPP Protocol

Back in 2009 I wrote an article on the blurred lines between professional and personal data, called the Magic Quadrant of Social Software. Here’s a short extract;

“The current trends on aggregation, the creation of lifestreams is convergence; pulling the content of various media into one single lifestream distributed to all our contact. Regarding the three domains however, we want – no, NEED –divergence; one single point of entry and the option to distribute it to different audiences, across the boundaries set by these domains. One of the functional prerequisites is the ability to organically group contacts (there are more 😉) regardless of the domain they are confined to.

This is, what in my opinion, will make it impossible for each of the platforms mentioned in the Gartner graph to truly claim the Magic Quadrant. Each of these solutions focus on one particular domain; social / personal or professional. The Magic Quadrant platform needs support all three domains in one coherent mashup of these multiple online identities we have fostered with ample mechanisms to guard our privacy, with the appropriate tools to include and exclude people to see certain types of information. It needs to be able to discern who is allowed to see which part of a certain domain”

In this regard, Google+ is ahead of its time (well, actually 4 years late on picking up my pointers) with its circles it comes close to the needed divergence and cross-domain distribution. It doesn’t totally digg the space yet, so Google+ will not be the final destination of the net, but I would advise Amazon, IBM and the likes to rethink their cloud solutions. How are we going to deal with the blurred lines between personal, public and professional data?

Read on: Blurred lines part 2: The Bitcoin Promise

Read on: Techcrunch: Facebook Hilariously debunks Princeton Study

De prijs van vrijheid, vriendschap en eeuwige roem

Posted on December 18, 2012 by Johan Vermij

In de afgelopen 3 artikelen over internet regulering en de WCIT12 conferentie in Dubai ben ik op zoek gegaan naar de voors en tegens van regulering van het internet. Zo op het eerste gezicht lijken er weinig redenen om blij te zijn met internet regulering. Natuurlijk willen wij niet dat landen als Rusland, Iran of China de controle krijgen over het wereld wijde web, of dat wij als aanbieder van content moeten betalen voor een gegarandeerde aflevering van de informatie (de internet tolweg).

Het open web als bron van innovatie

Het internet moet vooral ‘open’ en ongereguleerd blijven. Dat is tenminste het standpunt van vele internet activisten en hacktivisten zoals Bits of Freedom, Anonymous, WikiLeaks, de Piraten Partij enzovoorts, maar er zijn ook voldoende politici die deze mening zijn toegedaan en vooralsnog allerlei regulerende maatregelen tegenhouden. De kern is dat het internet juist groot geworden is door alle vrijheid en een plek biedt om vrij ideeën uit te wisselen en zo tot innovatie te komen.

Terug naar het Feodale regime

Maar hoe vrij is eigenlijk vrij? Toevallig verschenen er deze week op Wired en op GigaOm twee artikelen met vrijwel dezelfde insteek. In het artikel op Wired stelt de auteur, Bruce Schneier, dat we terug zijn in de middeleeuwen wat betreft security;

“Some of us have pledged our allegiance to Google: We have Gmail accounts, we use Google Calendar and Google Docs, and we have Android phones. Others have pledged allegiance to Apple: We have Macintosh laptops, iPhones, and iPads; and we let iCloud automatically synchronize and back up everything. Still others of us let Microsoft do it all. Or we buy our music and e-books from Amazon, which keeps records of what we own and allows downloading to a Kindle, computer, or phone. Some of us have pretty much abandoned e-mail altogether … for Facebook.”

Door ons aan een merk te verbinden zitten we vast in een middeleeuws fort met hoge muren er om heen en worden we afhankelijk van onze content leverancier. In het artikel op GigaOm ziet de auteur Mathew Ingram dezelfde muren op het internet;

“Closed and proprietary networks and platforms like Facebook and Apple and Amazon are appealing in many ways because they are so easy to use, but in depending on them for so much of our online lives, we give up many of the benefits of the open web.”

Ingram maakt er een punt van dat we moeten vechten voor het open web en we de controle moeten terugpakken over onze online identity en onze content.

De Digital Natives bestaan niet.

Vorige week was ik op een marketing evenement van het DDMA waar het onderwerp privacy ook op de agenda stond. Daar heerste ook de algemene gedachte dat de gebruiker de controle terug gaat pakken over zijn digitale identiteit. We moeten de controle terug pakken, maar als gebruiker zijn we nog lang niet ‘in control’. We slaan ons vaak op de borst en noemen ons de Digital Natives, de generatie die met het internet op groeit, maar als we kijken naar ons begrip van het net moet ik constateren dat de Digital Natives niet bestaan. We zijn slechts Digital Cavemen, holbewoners die de wereld om zich heen nog niet begrijpen. Jazeker, er zijn mensen die opgroeien met het internet en verder kijken dan hun neus lang is, maar de meeste mensen hebben geen flauw idee wat er met hun gegevens online gebeurd, waar ze hun persoonlijke informatie achterlaten.

De customer is zeker nog niet in control, maar is vaak nog een blinde die de digitale snelweg probeert over te steken. We maken vrienden op Hyves, Facebook, zijn ‘socially active’ in allerlei netwerken en benutten alle mogelijkheden om via het internet de meest voordelige dingen te kopen. We delen ons leven met onze vrienden in deze sociale netwerken en delen onze mening op blogs. We presenteren ons op een internationaal podium als nooit tevoren. We worden bekend. Maar deze bekendheid komt met een prijs…

Digital Profiling en Identiteitsfraude.

De grote sociale netwerken weten meer over jou dan je eigen moeder. Zij kunnen alle gegevens aan elkaar koppelen, en ze onthouden de gegevens. Juist die gegevens bepalen voor een groot deel de waarde van deze bedrijven;

“De sociale netwerksite Facebook trekt deze week naar de beurs en hoopt er miljarden op te halen, al zit de échte waarde van het bedrijf hem natuurlijk in de persoonlijke informatie die het over meer dan 842.000.000 gebruikers wereldwijd bezit. Door deze informatie te verkopen, verdient het Amerikaanse bedrijf immers aardig wat geld.” (Dutch Cowboys, Mei 2012)

Deze informatie is niet alleen interessant voor allerlei marketing doeleinden maar ook voor criminele doeleinden. De marketing bedrijven kunnen voldoende gegevens aan elkaar knopen om jou de beste deals voor te schotelen, maar de cybercrimineel kan deze gegevens ook aan elkaar koppelen en een eigen profiel van je maken. Als jij bijvoorbeeld de geboortedatum van je kinderen als wachtwoord gebruikt, of de naam van jullie favoriete vakantieplekje aan de de Middellandse Zee kan de cybercrimineel vaak op basis van deze manier van profiling die wachtwoorden raden.

“With a 13% increase in identity fraud between 2010 and 2011, a study conducted by Javelin Strategy & Research showed that consumers may be putting themselves at a higher risk for identity theft as a result of their increasingly intimate social media behaviors. Sixty-eight percent of people with public social media profiles on platforms such as Facebook or Twitter shared their birthday information with 45% of them getting into specifics about the exact month, day, and year. Sixty-three percent shared where exactly they attended high school. Eighteen percent shared their phone number and 12% shared their pet’s name. Not only are all of these details typically asked when verifying an identity, but people also frequently use them in passwords. The statistics are clear — people are giving away far too much personal information on social networking sites, allowing for fraudsters to easily steal their identities.” (Identity Theft 911 Blog, Mei 2012)

De prijs van vrijheid, vriendschap en eeuwige roem.

Door het delen van onze persoonlijke informatie onderhouden we vriendschappen en bouwen we een online reputatie in netwerken. Die reputatie kan ons helpen om een nieuwe baan te vinden en ons daadwerkelijk iets op leveren. Maar realiseer je dat die impact klein is. Met je blog bereik je misschien 20, 50 of 100 mensen, maar de hele wereld kan je gegevens aan elkaar koppelen.

UPDATE: Net voordat dit blog ter perse gaat komt via CNet het bericht binnen dat de populaire fotosite Instagram besloten heeft dat zij jouw foto’s mogen verkopen;

“In its first big policy shift since Facebook bought the photo-sharing site, Instagram claims the right to sell users’ photos without payment or notification. Oh, and there’s no way to opt out.”

Dat betekent dus ook dat die schattige foto van jouw kinderen zomaar in een reclame aan de andere kant van de wereld gebruikt kan worden, zonder dat jij het weet. Zo zie je maar. Als gebruiker hebben we geen controle over onze eigen content.

Uitspraak Hoge Raad in de Runescape zaak

Posted on January 31, 2012 by Johan Vermij

(English Summary Below)

Op dit blog probeer ik zo nu en dan mijn gedachten over privacy, cyber criminaliteit en de toekomst van het internet weer te geven. Dat beperkt zich vaak tot de grote opvallende dingen, maar deze keer wil ik toch een pietepeuterig dingetje er uit lichten, namelijk de uitspraak van de Hoge Raad in de Runescape zaak.

In de periode 2006-2009 heb ik veel geblogd over virtuele werelden en in 2008 speelde deze zaak, die in de blogosphere nogal wat aandacht trok, waarbij een stel pubers een 13 jarige jongen bedreigden en een aantal virtuele items uit het spel Runescape buitmaakten. Op 21 oktober 2008 deed het gerechtshof in Leeuwarden een uitspraak waar ik op mijn oude blog een artikeltje aan wijdde. Vandaag heeft de Hoge Raad een uitspraak in deze zaak gedaan. De uitspraak is geen verassing, maar een bekrachtiging van de uitspraak in 2008;

“Virtueel amulet en masker in het online spel Runescape kunnen worden aangemerkt als ‘goed’ in de zin van art. 310 Sr en zijn vatbaar voor diefstal. “

De Hoge Raad heeft nu dus bevestigd dat virtuele goederen, zoals die in computerspellen en virtuele werelden hetzelfde bejegend dienen te worden als materiële bezittingen. De uitspraak is nu definitief, maar de interessante discussie begint nu pas. Hieruit volgt dat je dus met een virtuele, digitale identiteit bezit kunt opbouwen en wordt de vraag actueel wat er met deze bezittingen gebeurd na je dood. Kunnen ze onderdeel uitmaken van een erfenis? Aan wie vervalt het eigendom? Gaat de waarde van het virtuele bezit meetellen voor de bepaling van de hoogte van alimentatie? Dezelfde vragen gelden in min of meerdere mate voor blogs, voor Facebook profielen.

Wat zou moeten volgen uit deze uitspraak is dat veel wetgeving herzien moet worden, gemoderniseerd moet worden om bezit en intellectueel eigendom en de bescherming van digitale identiteit. Deze vragen speelden 4 jaar geleden ook al, maar helaas is de wetgeving nog steeds niet klaar voor in toenemende mate digitaal geëngageerde wereld.

English:

Today the Dutch Supreme Court confirmed a 2008 ruling of a lower court in the Runescape Case. Back in 2008 this was quite a controversial trial as it was the first ruling which declared virtual goods as on the same level as material goods. On my old Mindblizzard blog I discussed the 2008 ruling (in English). The case was about two teenagers who coerced a13 year old in order to gain an amulet and talisman in the Runescape game. Now, 3.5 years later the Supreme Court has confirmed this is actual theft.

Almost 4 years ago I was blogging virtual worlds on the MindBlizzard, and now, on this blog it’s about privacy and security. To me, this case has a little bit of both. With this ruling virtual goods will be protected under law, but it raises a whole new discussion. Apparently one can create a virtual identity and acquire posessions with this identity. But what happens after you die? Can someone inherit the goods, or the represented value? Will the value be taken into account for instance in determining the height of alimony? The same counts more or less for blogs and Facebook accounts.

Today’s ruling is almost 4 years after the original verdict, yet the laws haven’t changed yet and the discussion needs to continue as it asks for a revision of many laws on intellectual property and the protection of the digital identity. The law still is not ready for today’s world of growing digital engagement.

Het einde van de Email

Posted on December 30, 2011 by Johan Vermij

Begin deze week kwam ik een blogartikel van Eelco van der Wal tegen over het einde van de email. In dit artikel verwees hij naar artikelen van ABC News en Business Insider die begin deze maand meldden dat een grote ICT Dienstverlener, Atos, een verbod heeft ingesteld op het intern gebruik van email. De Business Insider schreef onder meer:

In case big email providers like Microsoft, Google, and Yahoo hadn’t already been scared stiff by recent online communication trends, this news should wake them up.

In de jaren 90 is het gebruik van email geëxplodeerd en liep het gebruik van email destijds ver voor op het gebruik van internet. Al jaren zet email de traditionele postmarkt, de ‘slakkenpost’ onder druk maar de laatste tijd zien we inderdaad dat email als medium zelf onder druk staat. In een survey van Sillicon Alley Insider zien we dat vooral onder jongeren het email gebruik over het laatste jaar gedaald is:

Gaat die trend zich doorzetten? Hoe komt dit en leidt dit tot het einde van email als communicatie medium?

Email is irritant
Email is eigenlijk altijd al een irritant medium geweest. Dit komt in de eerste plaats natuurlijk door de enorme hoeveelheid spam. Volgens de laatste statistieken van antivirusbedrijf Symantech zakt de hoeveelheid spam vorige maand naar het laagste niveau in 3 jaar. Toch is spam nog steeds goed voor een dikke 70% van alle emailverkeer.

Een tweede aspect waar we ons aan ergeren zijn die kennissen van ons die bij ieder mailtje om leesbevestiging vragen of al binnen een dag er achter aan mailen waarom we nog niet geantwoord hebben.

Nog zo iets irritants: Hebt u ook van die collega’s die bij het minste of geringste de neiging hebben om iedereen op de Cc te zetten?
Email is inefficiënt
Naast alle irritaties die email opwekt maken we ook nog eens onhandig gebruik van het medium. Niet alleen zetten we collega’s nodeloos op de Cc (want dan hebben we ze toch geïnformeerd, of hebben we ons zelf in ieder geval ingedekt) maar we voeren hele discussies op de email.

En zo kunnen we de discussie nog even doorvoeren. In deze korte emailwisseling staan er echter 8 versies van de regel “Hoe laat ben jij vanmiddag vrij” op de mailservers. Nu gaat het maar om één regeltje, maar we doen hetzelfde met beleidsdocumenten. Lijvige rapporten van meerdere MB’s vliegen heen en weer tussen collega’s met de vraag of ze het willen reviewen. We sturen het document naar 10 collega’s. Er zijn nu 11 kopieën. Maar liefst drie collega’s reviewen, mailen hun versie rond en er zijn nu al 44 kopieën in omloop.

Email is duur
Voor bedrijven kost het onderhouden en updaten van spamfilters een aardige duit Naast het werk aan de spamfilters zorgt ons inefficiënte rondmailen van documenten er voor dat ook de opslag van email flink in de papieren gaat lopen. Het afschaffen van email kan dan ook vanuit een kostenaspect toegejuicht worden door uw bedrijf.

Genoeg alternatieven
Voor de jongere generatie groeit vooral het gebruik van andere media. Met de smartphone zijn we niet meer gebonden aan SMS-jes van 160 tekens. Bovendien kunnen we allerlei media meesturen met onze berichten en zijn er voor korte berichten alternatieven als Whatsapp om ook gratis berichten te sturen. Voor iets langere berichten gebruiken we tegenwoordig al snel Facebook.

Voor de zakelijke markt komen de alternatieven echter maar langzaam van de grond. Bij diverse bedrijven zijn IM clients als Sametime (IBM) of OCS (Microsoft) beschikbaar, maar wordt er nog maar weinig gebruik van gemaakt. Oplossingen voor het samenwerken aan documenten zijn haast nog minder beschikbaar. De werknemers die het dan efficiënt willen oplossen wijken dan vaak uit naar een publieke service als Google Docs.

Email is gevaarlijk
Door het achterblijven van collaboration mogelijkheden in bedrijven zien we steeds meer documenten naar publieke providers verhuizen, maar ook de zakelijke email verdwijnt steeds vaker naar het publieke domein. In een poging om de kosten voor email zoveel mogelijk te drukken heeft de zakelijke gebruiker vaak maar een krappe 250MB aan opslagruimte en kunnen we geen email ontvangen groter dan 10 MB. En dus wijken we uit naar GMail.

En daarmee komen we bij de grootste bedreiging voor de zakelijke markt: Email wordt vooral onveilig gebruikt! Met name de grote publieke aanbieders als Microsoft, Yahoo en Google zijn regelmatig doelwit van hackers.

James Fallows schreef een artikel over het gehackte GMail account van zijn vrouw. Op de vraag aan Google hoe vaak dit nu voorkomt antwoordde Bryant Gehring, Account Recovery Stratagist van Google, dat het ‘slechts’ om ongeveer 1,000 gehackte emailaccounts per dag gaat. In 9 van de 10 gevallen is het alleen maar lastig voor de gebruiker die zijn mail kwijt is, maar spannender wordt het als het gerichte aanvallen betreft. Eerder dit jaar schreef de Washington Post :

Google said Wednesday a hacker in China obtained access to hundreds of Gmail accounts, including those of senior U.S. government officials, military personnel, Chinese political activists and journalists.
The company said it recently detected the security breach and stopped what it described as “a campaign to take users’ passwords and monitor their emails, with the perpetrators apparently using stolen passwords to change peoples’ forwarding and delegating settings.”

Email Trends voor 2012
Zo aan het einde van het jaar is het altijd goed om vooruit te kijken. Hoewel de laatste spam offensieven hun vruchten lijken af te werpen voorspelt McAfee in hun 2012 trendrapport een andere golf van spam via legitieme reclame bureaus:

In this environment, we can expect to see “legal” spam continue to grow at an alarming rate. It is cheaper and less risky to spam individuals from advertising companies than it is to use botnet-infected hosts. This sort of activity, known as snowshoe spamming, has grown so much that at the time of this writing the top 10 most common email subjects include one delivery status notification, one botnetrelated fake-Rolex spam, one confidence scam, and seven subjects associated with snowshoe spam. This sort of traffic will continue to grow at a faster rate than phishing and confidence scams, while botnetrelated spam will continue to decrease as botmasters find better and safer ways to wring money out of their armies of infected computers. It is only a matter of time before most global spam volume comes from badly behaving but “legal” entities.

Is dit dan het einde?
Er zijn maar weinig dingen die voor de eeuwigheid bestemd zijn en ik geloof zeker dat email daar niet bij hoort. We hebben de auto nog als vervoersmiddel, maar de stoomvariant hebben we allang niet meer. Vroeger hadden we naast de gewone post nog het telegram als snel communicatiemiddel, maar tegenwoordig lijkt het alsof dit alleen nog maar door de koningin en ministers gebruikt wordt uit piëteit met tradities. Zo zal email ook een tijdelijke variant zijn.

In 2012 zullen jongeren steeds meer gebruik maken van alternatieve media voor hun conversaties en zullen de bedrijven meer en meer collaboration software inzetten. De neerwaartse trend die Sillicon Alley Insider liet zien zal zich doorzetten.

Uiteindelijk zullen niet de alternatieve media de doodsteek leveren voor de email als communicatiemedium. Hoe hip het ook is om nu te zeggen dat je geen email gebruikt en best zonder kunt zal het uiteindelijk neerkomen op bedrijfseconomisch risicomanagement: Er komt een dag dat de limiet van gekraakte email adressen en gelekte informatie overschreden wordt en het te gevaarlijk wordt om zakelijk email te gebruiken.

In mijn vorige artikel schreef ik dat het internet niet voorbereid is op de huidige web 2.0 functionaliteit omdat het nog op een jaren 80 infrastructuur draait die ontworpen is door en voor academici, een ons kent ons gemeenschap. Voor email geldt hetzelfde: Door deze naïeve ontwerpfout bevat het email als medium te weinig veiligheidskleppen om het onder controle te houden.

Mijn herinnnering aan de internet aardbeving van 9/11

Posted on September 8, 2011 by Johan Vermij

Vandaag

Zo. Dat hebben we ook weer gehad. Vandaag, 8 september 2011, een ‘massive’ aardbeving van 4.6 op de schaal van Richter beleefd in Nederland. Volledig gehyped in de nieuwe media. Binnen tien minuten stond #aardbeving op nummber 1 bij de wereldwijde Trending Topics (TT) op Twitter. Ruim een kwartier later kwam de eerste ouderwetse krant met een bericht (in eerste instantie ook nog met verkeerde feiten). We kunnen rustig stellen dat deze miniquake hoger op de ‘schaal van Twitter’ scoorde dan op de ‘schaal van Richter’.

Deze week leven we echter ook toe naar de herdenking van die andere mega aardverschuiving: 9/11. Dit jaar al weer 10 jaar geleden. Een terugblik in mijn herinnering;

9/11/2001

… 11 september 2001 en de wereld staat op zijn kop. Ik zit aan een bakje koffie en zap wat rond en zie één brandende WTC toren en een hysterische reporter. Ik blijf zitten en zie vliegtuig nummer twee naar binnen boren. Ik zit aan de televisie gekluisterd. Daarna het Pentagon en het vierde vliegtuig dat zijn eindbestemming niet haalt en neerstort in de maisvelden. Niet veel later duik ik het internet op, naar mijn favoriete community op dat moment, Ancient Worlds (http://www.ancientworlds.com) en spreek mijn vrienden uit de USA via IM en chat.

Eén van hen werkt voor een software bedrijf dat een klus doet op het Pentagon. Hij had net vandaag een snipperdag genomen. Terwijl we bespreken wat er gebeurd is er een stel marrokanen bij mij aan het einde van de straat die een feestje gaan bouwen. Niet veel later is mijn straat in Ede, Nederland wereldnieuws als het op CNN genoemd wordt

Web 2.0 is geen bekeringsverhaal waarbij je het exacte moment kunt noemen dat je het licht gezien hebt. Het is niet begonnen op het moment dat Tim O’Reilly de webtrend
voor het eerst web 2.0 noemde. Het is ook niet begonnen op 14 maart 2004 in het
Ceasar Palace Hotel. Als we dan toch een moment moeten noemen, dan zeg ik dat
9/11 de kick-off was voor wat we nu web 2.0 noemen en niet het knappen van de
dotcom bubble zoals velen beweren, hoewel deze gebeurtenissen niet ver uit
elkaar liggen.

“The bursting of the dot-com bubble in the fall of 2001 marked a turning point for the web. Many people concluded that the web was overhyped, when in fact bubbles and consequent shakeouts appear to be a common feature of all technological revolutions. Shakeouts typically mark the point at which an ascendant technology is ready to take its place at center stage. The pretenders are given the bum’s rush, the real success stories show their strength, and there begins to be an understanding of what separates one from the other.

The concept of “Web 2.0” began with a conference brainstorming session between O’Reilly and MediaLive International. Dale Dougherty, web pioneer and O’Reilly VP, noted that far from having “crashed”, the web was more important than ever, with exciting new applications and sites popping up with surprising regularity. What’s more, the companies that had survived the collapse seemed to have some things in common. Could it be that the dot-com collapse marked some kind of turning point for the web, such that a call to action such as “Web 2.0” might make sense? We agreed that it did, and so the Web 2.0 Conference was born.”

Bron: O’Reilly Media: What is Web 2.0

Vanuit dit oogpunt is Web 2.0 ontstaan vanuit technologische vernieuwing, maar Web 2.0 is alles behalve technocratisch, het is gepassioneerd, user-driven. Web 2.0 is het sociale web. 9/11 veranderde de wereld, maar wat is er dan precies veranderd?

“After 9/11 the world changed. Insecure teenagers started looking for communities and businesses started to think cross platform.”

Bron: Anthony Zuiker (CSI) tijdens de Virtual World Conference 10-10-2007 San Jose

De wereld was in shock en zocht elkaar op. Het internet was bij uitstek het intercontinentale communicatieplatform waarop dit gebeurde.

Nu moet ik hier en daar wat kleuraccenten leggen om van het web niet één grote flower-power happy family community te maken: Communities zijn niet nieuw op het internet. In de vroege jaren 90 waren er al doelgroep specifieke communities, zoals Ancient Worlds, maar ook Geocities en andere chatbased of forum / bulletin board gebaseerde gemeenschappen. Sterker nog, het internet is als een kleine inieminie community begonnen. Tim Berners-Lee staat bekend als ‘uitvinder’ van het wereld wijde web in 1989 wat eigenlijk niet meer was dan een community site voor zijn collega’s bij het CERN instituut in Zwitserland.

“I just had to take the hypertext idea and connect it to the TCP and DNS ideas and — ta-da! — the World Wide Web.”

Bron: Tim Berners Lee: Answers for young people

Het web is dus begonnen als een community en heeft gedurende zijn hele leven communities in verschillende vormen gekend, hoewel het eerste decennium vooral gedomineerd werd door de afstandelijkheid, zakelijkheid en beperkingen van het medium.

9/11 heeft wel degelijk een omslag teweeggebracht in het denken en ons sociale bewustzijn. Tot aan de jaren 20 van de 20e eeuw werden steden en dorpen vanuit een gemeenschaps-architectuur gebouwd, rondom een kerk of andere gemeenschappelijke plekken, de maatschappij was gemeenschapsgericht. Eind jaren 20 begon dit langzaam te veranderen. Het gemeenschappelijke vertier werdt langzamerhand verdrongen door het individuele plezier: Het tijdperk van de televisie brak aan. Op 7 september 1927, op de kop af 80 jaar geleden werd de eerste electronische video uitzending gedaan via de eerste electronische televisie (dus niet zoals eerdere mechanische apparaten van o.a. Graham Bell). Saillant detail is dat deze televisie gebouwd werd door Philo T. Farnsworth in zijn laboratorium op de hoek van Sansome & Green street in San Francisco, recht tegenover het gebouw waar nu Linden Lab gevestigd is, de makers van Second Life, een van de pioniers in de laatste social webtrend; de virtuele communities.

9/11/2006

Even weer terug in mijn herinnering, nu 5 jaar geleden.

…11 september 2006. Ik word wakker, loop naar beneden en zet mijn beeldscherm aan. De 6^e verjaardag van web 2.0 begint met mijn startscherm, Netvibes. Ik spring langs de tabbladen. Het algemene nieuws van vandaag en het weer, het is dinsdag dus ik sla de tab sport over en spring naar de tab met mijn rss feeds over de metaverse en tot slot browse ik even de headlines van mijn tabblad technologie blogs. Ik ben weer helemaal bij en kan aan het werk.

Dezelfde avond zak ik onderuit, zet weer mijn beeldscherm aan en ga op zoek naar een paar leuke filmpjes op Youtube, schrijf wat voor een van mijn blogs, werk mijn zakelijke contacten bij via Linked-In en doe nog wat prutswerk aan Facebook.

2006, het internet is anders dan 5, 6 jaar geleden. Ik bel niet meer in, maar ben always-on. De PC staat aan en ik hoef alleen maar even m’n beeldscherm aan te zetten om op internet van start te kunnen. Sterker nog, internet is voor mij al aan de slag gegaan. Ik hoef niet meer op zoek naar nieuws, maar krijg dit binnen via RSS feeds die elke 5 minuten bijgewerkt worden. Ik heb de krant opgezegd want via mijn Netvibes tabblad nieuws krijg ik de headlines binnen van o.a. NRC, Algemeen Dagblad, Metro en Nu. Ook in één oogopslag de buienradar en de weersvoorspelling. Alleen nog zoeken naar een widget waarmee ik ook op deze pagina de voor mij relevante files kan laten zien.

’s Avonds ga ik bloggen. Dit is een lastige. Ik heb een blog op mijn eigen (familie) website, één waarin ik puur en alleen blog over virtuele werelden, één van de zaak, eentje bij Hyves en eentje bij Facebook (die ik helemaal niet gebruik). Waar ga ik mijn bericht plaatsen? Afhankelijk van de content. Maar wacht even. Ik heb nu een filmpje gezien op YouTube dat echt vet cool is. Dus ik plaats hem op Hyves. Maar in dat filmpje wordt Second Life gebeurd, dus ook op mijn metaverse blog. Omdat ik er zelf nog in voorkom ook maar op mijn privéblog plaatsen en omdat het over nieuwe techniek gaat ook maar op mijn zakelijke blog. Het wordt een beetje verwarrend.

Weer iemand leren kennen in de virtuele wereld Kaneva en een goed gesprek gehad. Het is wel een interessant zakelijk contact dus ik voeg hem toe aan Linked-In. Hij gebruikt geen Jobster zo te zien. Om in contact te blijven ook maar toevoegen aan mijn contactpersonen van Twitter en Pownce. Jaiku gebruik ik niet meer nu het overgenomen is door Google. Skype, MSN of ICQ komt later wel als ik wat meer contact gehad heb. Nu nog even geen voice applicaties delen.

Ondertussen heb ik zo’n 10 emailadressen, ben lid van hyves, facebook, xing, ning, linked-in, plaxo, ringo, jobster, youtube, flickr, photobucket, webshots en in virtuele werelden ben ik actief in Second Life, stagespace, kaneva, multiverse, activeworlds, vSide en entropia. Voor het bloggen is er blogger, wordpress en expressionengine. Dan is er nog qua communicatie Skype, MSN, ICQ, Jaiku, Twitter en Pownce om maar te zwijgen van nieuwe startups als profiler, 8apps en geni. Ik vergeet bijna nog netvibes, digg, stumbleupon en del.ici.ous. Als ik op Google zou overstappen zou ik misschien al een iets meer geïntegreerd pakket krijgen, maar dat weiger ik. Google wordt te groot.

Voor het gebruik van blogger wordt ik gedwongen een Google ID met bijbehorend emailadres aan te maken, voor Flickr wordt ik gedwongen een Yahoo ID aan te maken met bijbehorend email adres. Wil ik commentaar geven op een blog dat via typepad gepubliceerd wordt moet ik daar ook een apart account voor aanmaken. Overal en nergens zweeft er wat informatie. Ik wil een Single Point of Entry en de mogelijkheden van deze sites of platformen via widgets ontsluiten.

Er zijn wat hybride applicaties, zoals Trillian waarmee je in één applicatie AOL, MSN, Yahoo Messenger en ICQ kunt gebruiken en om maar eens wat te noemen de Squawknest widget waarmee je vanuit Second Life naar del.ici.ous, magnolia, jaiku en twitter tegelijk kan posten, maar goed, er zijn al 20 verschillende twitter clients.

En nu verder !?

Voor mij is 9/11 het beginpunt van het sociale web. Vanaf deze datum heeft de drang tot het delen van (persoonlijke) informatie een enorme vlucht genomen. De onderliggende infrastructuur, het wereld wijde web, was hier niet op voorbereid. Nu tien jaar later nog steeds niet. 9/11 gaat niet alleen over allerlei anti terrorisme maatregelen die de overheid afkondigd maar vooral ook over hoe wij onze eigen privacy vergeten, maar daarover later meer…