napster |

Whereas Facebook fails to nail Personal Data, help might come from unexpected sources like Bitcoin. In this second article on the blurred lines I would like to zoom in on the promise it holds.

The Facebook Premise

In the previous article I wrote why I think researchers are right when the predict the fall of the mighty social giant. It’s growth has been in interpersonal, social contact. Now it is trying to capitalise on it and your timeline is being flooded with corporate accounts. The premise is that you go to Facebook to interact with your friends, and not to do business. Meanwhile the fine line between your personal life and your professional life is blurring. You start adding colleagues to your Facebook friends. Then you start posting work related stuff, mixed with personal photo’s and you start to loose focus. Your collegues might be interested in your professional posting, but couldn’t care less about your childrens farts and hiccups. To your friends it works the other way around. They’re interested to see your cooking experiments, but really don’t care if half your timelime is covered with tech newsarticles. You loose focus. You loose your audience.

The Enterprise Social Network dilemma

While working as a project manager I did several major implementations of corporate social networks, some Microsoft Sharepoint based, some IBM (Lotus) Connections based, two of which have featured prominently on the LotusSphere editions of 2009 and 2012. With these corporate, or Enterprise Social Networks companies have tried to get on the social network train and tried to leverage the wisdom of the crowd within their companies. ESN wants you to be creative to get commitment and ideas. The biggest pitfall however is to think you will start blogging for a specifically limited audience. If I have a contribution that matters, I don’t just want my colleagues to know, I want my peers to know outside my company. And I want other companies to know I’m a thoughleader in this field so I can get better joboffers. The company doesn’t own my expertise.(they usually make that abundantly clear too with having their employees put up disclaimers on personal blogs that the ideas represent their own and not the companies’). Here we see the blurred line between the personal, public and professional knowledge domain because I start making choices about where to post my thoughts. I preferably do it once and not seperately on my blog and on the corporate intranet or social network.

The cloud challenge.

But what I do want is that everything is accessible. Everything needs to be cloudbased but it needs to be able to cross borders between the personal, public and professional. Especially the last one still tends to be a strict walled garden with DLP tools in place to make sure none of the information finds its way to the outside. But can they keep in what is actually my intellectual property? Sometimes it is evenly hard to share information with a business partner, even if you’re working on the same project because someone decided to have all USB access denied.

Data and knowledge get confined in close quarters and innovation and growth are hampered because of this inability for information to cross domains because at the very bottom we do not have a way to establish ownership of the data. Who has the intellectual property to the idea? Can I take my thoughts with me after I leave the company?

Ever since Napster DRM has been a nightmare and our content, our thoughts, or intellectual efforts are copied freely over the internet, most of the time people don’t bother to give quotes, let alone notifications. In the public cloud your intellectual property is loosing value very quickly because there is no way of establishing ownership. The same goes for corporate intellectual property as that still is the core asset of your company. Wikileaking or corporate espionage is taking the intellectual property away because the information in itself contains no ownership. That’s why it is walled so strictly.

The Bitcoin Promise

Over the past months the Bitcoin currency has been hyped, and usually damned, on a regular basis. In mainstream media it’s usually the criticasters or someone from the financial sector that predict the currencies’ doom. Which pretty much is imminent if you leave out the disruptive technology; the Block Chain Protocol. Bitcoin, or any other cryptocurrency is much more than just the coin. Arguable the Bitcoin is mankinds worst invention ever from a ‘green perspective’ as it uses immense computing capacity to mine nowadays but the technique underneath shows one of the first true answers to the Napster 1990’s issue of Digital Rights Management. It essentially is a transaction protocol containing transferable and traceable ownership to digital information. This is revolutionary. With it comes hope of a new generation of technology that can keep your intellectual property safe, no matter if it is spread freely over the internet, or passes over from the professional to the private domain. With it comes a new generation of ecommerce technology in which ownership is transferred without filling in every unnecessary personal detail. With it comes a challenge to every programmer and API designer how digital (intellectual) ownership kan be ported from one site to the other and from one webshop to anothers home adress.

Zo kopte de column van Bert Brussen in de Webwereld vandaag. Hierbij moest ik me toch even achter de oren krabben of ik hem daar nu gelijk in moet geven. Ik ga het niet doen. Ik ga een lans breken voor DRM:

DRM is niet een misdaad tegen de menselijkheid,
maar DRM is de redding van de menselijkheid.

Wat is DRM?

Napster DRM staat voor Digital Rights Management, het op een of andere manier aan films en muziek meegeven van een code zodat illegale downloads getraceerd kunnen worden, een digitaal auteursrecht of intellectueel eigendomskenmerk en in de entertainment industrie is het al een heet hangijzer sinds eind jaren negentig. In die jaren kwam het peer to peer delen van muziek en films op gang door sites als Napster en de gigantische platenindustrie zag miljarden verdampen. Tot op de dag van vandaag jaagt de platenindustrie en Hollywood tevergeefs het verbod op downloaden na.

Wij Nederlanders zijn als vrijgevochten volkje ook sterk tegen inperking van onze downloadvrijheden en deze week sneuvelde dan ook wederom een voorstel downloadverbod voor particulieren in de 2e kamer.

DRM is afzetterij

Dit is de context waarin we over het algemeen tegen DRM aan kijken. En dan kan ik er in mee gaan, want DRM staat hiermee bijna synoniem voor afzetterij. Er zijn vele onderzoeken geweest die aantonen dat de gemiddelde gebruiker best wel wat wil betalen voor een goede film of briljant muziek album. Maar dan niet aan de platenmaatschappijen maar aan de artiest zelf.

Zolangzamerhand winnen dan ook betaalde muziekdiensten als de Apple iTunes store en Spotify langzaam terrein.

Een must-read voor iedereen die iets wil lezen over deze hopeloze strijd van de met miljarden smijtende entertainment industrie versus de internet cowboys van Napster en The Pirate Bay moet het boek de “Starfish and the Spider” lezen van Rod Beckstrom.

DRM is je Pensioenfonds.

Zoals gezegd, wil ik een lans breken voor DRM. HJe kunt het namelijk ook van de andere kant bekijken. DRM is je pensioenfonds. De laatste jaren zien we steeds vaker dat ideeën gepersonaliseerd worden. We bedenken niet meer dingen ‘als bedrijf’ en we hebben geen ‘bedrijfsvisie’ meer, maar steeds meer gaan wij als individu op de zeepkist staan en delen we onze ideeën met de wereld via blogs en andere sociale media.

Langzamerhand gaan we ons beseffen dat wij een bijdrage leveren aan het intellectueel eigendom van het bedrijf waar we werken en willen we daar zelf recht op houden. Je wilt zien waar jouw tekening afgedrukt wordt, waar jouw tekst gepubliceerd, en checken of het een nette quote is of een als plagiaat overgeschreven is.

De kennis die wij hebben wordt steeds waardevoller in deze kenniseconomie. Die kennis wordt steeds beter quantificeerbaar, maar steeds minder traceerbaar. De kennis verdwijnt in de grote databanken, de Cloud, Big Data concepten en wij zijn het kwijt. Voor je het weet verdient iemand aan de andere kant van de wereld miljoenen met een filmpitch die jij bedacht hebt en ergens een keer half getweet hebt.

Vooralsnog zijn er nogal wat kanttekeningen te plaatsen bij de veiligheid van Cloud diensten, en veel bedrijven zien er nog van af vanwege allerlei compliancy eisen omdat juist de veiligheid van de gegevens niet gewaarborgd kan worden. Een sleutel tot de definitieve Big Data en Cloudcomputing doorbraak ligt hem nou juist in een vorm van DRM waarin jij controle hebt over jouw kennis. DRM bewaakt dan de waarde van jouw ideeën en daarmee wordt het je pensioen.