Zo kopte de column van Bert Brussen in de Webwereld vandaag. Hierbij moest ik me toch even achter de oren krabben of ik hem daar nu gelijk in moet geven. Ik ga het niet doen. Ik ga een lans breken voor DRM:
DRM is niet een misdaad tegen de menselijkheid,
maar DRM is de redding van de menselijkheid.
Wat is DRM?
DRM staat voor Digital Rights Management, het op een of andere manier aan films en muziek meegeven van een code zodat illegale downloads getraceerd kunnen worden, een digitaal auteursrecht of intellectueel eigendomskenmerk en in de entertainment industrie is het al een heet hangijzer sinds eind jaren negentig. In die jaren kwam het peer to peer delen van muziek en films op gang door sites als Napster en de gigantische platenindustrie zag miljarden verdampen. Tot op de dag van vandaag jaagt de platenindustrie en Hollywood tevergeefs het verbod op downloaden na.
Wij Nederlanders zijn als vrijgevochten volkje ook sterk tegen inperking van onze downloadvrijheden en deze week sneuvelde dan ook wederom een voorstel downloadverbod voor particulieren in de 2e kamer.
DRM is afzetterij
Dit is de context waarin we over het algemeen tegen DRM aan kijken. En dan kan ik er in mee gaan, want DRM staat hiermee bijna synoniem voor afzetterij. Er zijn vele onderzoeken geweest die aantonen dat de gemiddelde gebruiker best wel wat wil betalen voor een goede film of briljant muziek album. Maar dan niet aan de platenmaatschappijen maar aan de artiest zelf.
Zolangzamerhand winnen dan ook betaalde muziekdiensten als de Apple iTunes store en Spotify langzaam terrein.
Een must-read voor iedereen die iets wil lezen over deze hopeloze strijd van de met miljarden smijtende entertainment industrie versus de internet cowboys van Napster en The Pirate Bay moet het boek de “Starfish and the Spider” lezen van Rod Beckstrom.
DRM is je Pensioenfonds.
Zoals gezegd, wil ik een lans breken voor DRM. HJe kunt het namelijk ook van de andere kant bekijken. DRM is je pensioenfonds. De laatste jaren zien we steeds vaker dat ideeën gepersonaliseerd worden. We bedenken niet meer dingen ‘als bedrijf’ en we hebben geen ‘bedrijfsvisie’ meer, maar steeds meer gaan wij als individu op de zeepkist staan en delen we onze ideeën met de wereld via blogs en andere sociale media.
Langzamerhand gaan we ons beseffen dat wij een bijdrage leveren aan het intellectueel eigendom van het bedrijf waar we werken en willen we daar zelf recht op houden. Je wilt zien waar jouw tekening afgedrukt wordt, waar jouw tekst gepubliceerd, en checken of het een nette quote is of een als plagiaat overgeschreven is.
De kennis die wij hebben wordt steeds waardevoller in deze kenniseconomie. Die kennis wordt steeds beter quantificeerbaar, maar steeds minder traceerbaar. De kennis verdwijnt in de grote databanken, de Cloud, Big Data concepten en wij zijn het kwijt. Voor je het weet verdient iemand aan de andere kant van de wereld miljoenen met een filmpitch die jij bedacht hebt en ergens een keer half getweet hebt.
Vooralsnog zijn er nogal wat kanttekeningen te plaatsen bij de veiligheid van Cloud diensten, en veel bedrijven zien er nog van af vanwege allerlei compliancy eisen omdat juist de veiligheid van de gegevens niet gewaarborgd kan worden. Een sleutel tot de definitieve Big Data en Cloudcomputing doorbraak ligt hem nou juist in een vorm van DRM waarin jij controle hebt over jouw kennis. DRM bewaakt dan de waarde van jouw ideeën en daarmee wordt het je pensioen.
